نمونه متن کتاب پاداش رنجهای زندگی

 

فصل ششم

راه رفتن گاهی سبب عودت بیماری میشود

در برخی از اخبار آمده است که راه رفتن بیمار ، بازگشت بیماری را به همراه دارد ؛ البته ، این در صورتی است که راه رفتن برای بیمار زیان آور باشد و شامل همه بیماری ها نمی شود .

172 . صادق آل محمد (ع) فرمود : راه رفتن بیمار سبب عودت بیماری است ؛ هرگاه ، پدرم بیمار و رنجور می شد ، او را در گلیمی می نهادند و برای کاری که داشت (وضو) می بردند و درباره علت آن می فرمود : راه رفتن بیمار سبب عودت بیماری می شود .

 

فصل هفتم

استحباب خبر دادن بیماری به برادران دینی

برای بیمار مستحب است که برادران دینی خود را از بیماری خود با خبر کند تا با عیادت او روند بیمار و عیادت کننده هر دو اجر یابند ؛ همچنین ، برای بیمار مستحب است که عبادت کنندگان خود را بپذیرد .

173 . عبدالله بن سنان گفت : شنیدم امام صادق (ع) می فرمود : سزاوار است که بیمار برادران خود را از بیماری خود آگاه کند تا به عیادتش روند و هر یک از بیماری خود آگاه کند تا به عیادتش روند و هر یک از بیمار و عیادت کننده از اجر نصیبی برند . پرسیدند : بسیار خوب ! آنان با رفتن به عیادت بیمار اجر می یابند ؛ او چگونه اجر می برد ؟ فرمود : چون برای آنان حسنات کسب کرده ، اجر داده می شود و ده حسنه برای او نوشته میشود و ده درجه ارتقا می یابد و ده گناه از او پاک می شود .

174 . امام کاظم (ع) فرمود : هرگاه یکی از شما بیمار شد به مردم اجازه دهد تا برای عبادت به بالین او آیند چرا که هر کسی دعایی مستجاب دارد . و امام رضا (ع) فرمود : هر گاه یکی از شما بیمار شد ، به مردم اجازه دهد تا بر او وارد شوند و به عیادتش آیند ؛ زیرا ، هر کسی دعایی مستجاب دارد ؛ سپس ، به راوی فرمود : می دانی کدام مردم را می گویم ؟ راوی گفت : امت محمد (ص) . فرمود : منظورم از مردم ، شیعیان هستند . ( صفحه 74 و 75 )

 

کراهت دست مصیبت بر پای زدن

شایسته نیست ، شخص مصیبت دیده دست مصیبت بر پای خود زند که این کار خلاف صبر کردن است و اجر را باطل می کند .

451 . امام صادق (ع) فرمود : هر که به هنگام مصیبت ( بی تابی کند ) و دست بر پای خود زند ، اجرش باطل می شود .

452 . رسول خدا (ع) فرمود : دست بر پا زدن مسلمان به هنگام مصیبت اجر را باطل می کند . 453 . و امام کاظم (ع) فرمود : دست بر پا زدن مرد به هنگام مصیبت موجب باطل شدن اجر او است . 454 . در نهج البلاغه آمده است که امیر المومنین (ع) فرمود : صبر به اندازه مصیبت نازل می شود ؛ هر کس به هنگام مصیبت دست بر پای خود زند ، اجرش باطل گردد . ( صفحه 179 )

 

فصل سی و دوم

چگونه تسلیت دهیم ؟

505 . ابن مهران گفت : ابو جعفر ثانی ( امام جواد (ع) ) به مردی نوشت : مصیبت فقدان فرزندت ، علی را ذکر کردی و یادآور شدی که او محبوب ترین فرزندان تو بود ؛ آری ! خدای عزوجل چنین می کند ، آن را که نزد پدر و کسان دیگر بهترین و نیکوترین است ، می گیرد تا اجر مصیبت دیده را افزون کند ؛ خداوند ، اجرت را عظیم گرداند ، تو را به شایستگی تسلی دهد و دلت را قوت بخشد ؛ او بر هر کار توانا است . خداوند ، هر چه زودتر به جای آن عزیز ، فرزندی صالح به تو عطا کند ؛ امیدوارم ، چنین کند ، انشاالله .

506 . محمد بن علی بن حسین گفت : امام صادق (ع) به دیدار جمعی مصیبت دیده رفت و فرمود : خدایا این ضعف و شکست شما را جبران کند ؛ خود ، به شایستگی شما را تسلی دهد و متوفای شما را غریق رحمت فرماید ؛ پس از این عمل بازگشت . خداوندا ! حسنات ما را بسیار گردان ! سیئات ما را ببخش و بیامرز ! به حق محمد و خاندان پاک او ( صفحه 194 )

فهرست کامل کتاب پاداش رنجهای زندگی :

 

شرح حال علامه

فصل یکم : فضیلت عافیت

فصل دوم : ثواب صبر کردن بر بلا و بیماری

فصل سوم : جواز شکایت بیمار نزد برادران دینی خود

فصل چهارم : شکایت نکردن به غیر خدا بهتر است

فصل پنجم : ترک مداوا در صورت امکان

فصل ششم : راه رفتن گاهی سبب عودت بیماری میشود

فصل هفتم : استحباب خبر دادن بیماری به برادران دینی

فصل هشتم : ثواب عیادت بیمار و ترغیب به آن

فصل نهم : دعای بیمار مستجاب است

فصل دهم : عیادت بیماری که چشم درد دارد

 فصل یازدهم : کوتاه کردن زمان عیادت

فصل دوازدهم : استحباب هدیه بردن برای بیمار

فصل سیزدهم : استحباب برآوردن حاجت بیماران

فصل چهاردهم : ادعیه ای برای بیمار

فصل پانزدهم : خوش نداشتن مرگ اشکالی ندارد

فصل شانزدهم : جواز فرار از وبا

فصل هفدهم : تب دار ، جامه به خود نپیچد ، با آب سرد تب را فرو نشاند

فصل هجدهم : استحباب صدقه دادن برای بیمار

فصل نوزدهم : یاد مرگ

فصل بیستم : نکوهش آرزوی دراز و غفلت از اجل

فصل بیست و یکم : ثواب صبر بر فقدان عزیزان

فصل بیست و دوم : ثواب صبر کردن بر فقدان فرزندان

فصل بست و سوم : کراهت دست مصیبت بر پای زدن

فصل بیست و چهارم : کراهت شیون و آه و واویلا کشیدن

فصل بیست و پنجم : کراهت ناله سر دادن بر مرده

فصل بیست و ششم : جواز اظهار حزن پیش از وقوع مصیبت

فصل بیست و هفتم : استحباب آرامش یافتن و به فراموشی سپردن مصیبت

فصل بیست و هشتم : جواز گریستن بر عزیز از دست رفته

فصل بیست و نهم : جواز نوحه سرایی در مرگ عزیزان

فصل سی ام : استحباب تسلی دادن به مصیبت دیده

فصل سی و یکم : زمان تسلی دادن

فصل سی و دوم : چگونه تسلیت دهیم ؟