نوشته زیر برگرفته از کتاب «نسیم مهر» (متن پیاده شده برنامه پرسش و پاسخ رادیویی استاد حسین دهنوی) می باشد.

سؤال 1. تا چه سنی باید به فرزندان، بیشتر محبت کنیم؟

محبت به فرزند، به سن خاصی اختصاص ندارد و تا پایان عمر بدان نیاز دارد؛ اما محبت ویژه و کامل در یک سال اول زندگی او بسیار مهم است. یک سال اول زندگی کودک، دوران دلبستگی (پیوندهای محکم عاطفی با افراد مهم زندگی) است و اگر محبت همراه با احساس امنیت برایش پدید آید، در آینده‏‌ی او تأثیر مثبت خواهد داشت. بالا رفتن توان اجتماعی، شادی، و مقاومت در حل مسأله به ویژه در دوران پیش دبستانی، برخی از این آثار است.
رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود: «احبّوا الصّبیان و ارحَموهم». [1] کودکان را دوست بدارید و به آنان مهربانی کنید.

برخی والدین از بوسیدن فرزندان خود (به ویژه فرزندان بزرگ ‏‌تر) ابا دارند؛ در حالی که اولیای الهی چنین می‏‌کرده‏‌اند.
روزی رسول گرامی (صلی الله علیه وآله) یکی از فرزندانش را روی زانو نشانده، او را می‏‌بوسید. مردی از اشراف جاهلیت به حضرت عرض کرد: من 10 پسر دارم و تاکنون هیچ یک را نبوسیده‏‌ام. حضرت چهره‏‌اش برافروخته شد و فرمود: «مَن لا یَرحم لا یُرحم». [2] کسی که مهربانی نکند، به او مهربانی نخواهد شد.
باز از همان حضرت است که امر فرمود فرزندان خود را فراوان ببوسید؛ چرا که در برابر هر بوسه، درجه‏‌ای در بهشت خواهید داشت:
«اکثِروا من قُبلة اولادکم فانّ لکم بکلّ قُبلة درجة فی الجنة». [3]

سؤال 2: مقصود از لوس شدن کودک چیست و از چه زمانی لوس می‏‌شود؟

جواب:
کودک با بغل کردن، بوسیدن، توجه، پاسخ به گریه و حتی نازکشی، لوس نمی‏‌شود و این گونه اعمال، سبب رضای خاطر، شادابی و سلامت روحی و خودباوری او خواهد شد.
علت لوس شدن کودک، زیاده‏‌روی در محبت، بازی، و توجه دائم است. توصیه می‏‌کنم در 2 ماه اول زندگی کودک به جهت ناراحتی جسمی، کولیک (دل پیچه)، نفخ و... به طور کامل و بی‏‌درنگ به او توجه کنید؛ اما از 3 ماهگی به بعد تأمل کنید؛ چرا که مشکلات جسمی کودک تا حدودی از بین می‏‌رود و ممکن است گریه‏‌های او برای تجدید خاطره‏‌های خوش 2 ماه اول زندگی باشد که مادر او را بغل می‏‌کرد و راه می‏‌برد.
در صورت گریه‏‌ی کودک، پس از اطمینان از عدم مشکل جسمی او، تسلیم گریه‏‌هایش برای بغل کردن و راه بردن نشوید. می‏‌توانید کنارش دراز بکشید و با نوازش و لالایی او را بخوابانید.
آثار لوس شدن کودک، بد خلقی و ناله برای هر چیزی، درخواست‏‌های غیر منطقی و افراطی، بی‏‌احترامی به حقوق دیگران و همسالان، انحصار طلبی (به جهت کامیابی مطلق)، عدم اتکا به نفس و استقلال، عدم سازش با محیط اجتماعی، ضعف مقابله با پیشامدها و... است.

______________________________
پی نوشت:
[1] ـ کلینی، فروع کافی، ج 6، ص 49.
[2] ـ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 380.
[3] ـ علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 43، ص 282.

منبع:
نسیم مهر جلد 1، پرسش و پاسخ تربیت کودک و نوجوان؛ حسین دهنوی