برای پیشگیری از اضطراب شدید و نامطلوب کودکان چه کنیم؟

دلهره، زهر، و پاد زهر آن، اعتقاد به خدا است.

1. آگاهی دادن: یکی از علل مهم اضطراب شدید کودکان، عدم آگاهی از ماهیت اضطراب است. اگر در سنی قرار دارد که می‏تواند «سیستم عصبی سمپاتیک» را درک کند، او را از آن آگاه کنید.

2. تقویت روحیه ‏ی دینی: به طور معمول، کودکانی که دارای اعتقادات دینی و مذهبی قوی‏تری هستند، اضطراب کمتری دارند. استرس‏ها و فشارهای روحی در جوامع دینی، بسیار کمتر از جوامع غیر دینی است. این نتیجه ‏ای است که امیل دورکیم (Emil Durkheim) در کتاب خودکشی بدان دست یافته است.

باید به کودک، یاد خدا را بیاموزیم: «الا بذکر الله تطمئن القلوب» (رعد، 28)، و برای او تبیین کنیم که یاد خدا، دل را آرام می‏کند. یونگ (Unge)، روان‏شناس شهیر غربی معتقد است که اعتقاد به مذهب، جلوی نگرانی‏ها را می‏گیرد. دلهره، زهر، و پاد زهر آن، اعتقاد به خدا است.

3. ارتباط گسترده ‏ی فامیلی: ارتباط گسترده ‏ی فامیلی، سبب ایجاد امنیت روحی ـ روانی می‏شود؛ زیرا کودک احساس می‏کند در تنگناهای زندگی، نزدیکانش به او کمک خواهند کرد و پشتیبان او خواهند بود. به طور معمول کسانی که با نزدیکان خود ارتباط بیشتری دارند، شاداب‏ترند. تنهایی و غربت، نشاط انسان را از بین می ‏برد؛ پس بی ‏علت نیست که امامان معصوم: به مسأله ‏ی «صله ‏ی رحم» توجه بسیاری داشته ‏اند.

یکی از مهم‏ترین عوامل کمرنگ شدن روابط خویشاوندی، تشریفات و تکلف‏هایی است که گریبان مردم را گرفته که با کاستن از آن‏ها می‏توان روابط را بیشتر کرد. ارتباط خویشاوندی لازم نیست دراز مدت باشد؛ بلکه نفس ارتباط، گرچه کوتاه مدت، مهم است.

در روایات آمده است: صلوا ارحامکم ولو بالتسلیم؛ با نزدیکان خود ارتباط برقرار کنید؛ اگر چه با سلام باشد. (وسائل الشیعه، ج 21، ص 539)

نکته ‏ی مهم در ایجاد ارتباط با نزدیکان، بدآموزی‏هایی است که پدید می‏ آید؛ پس توصیه می‏کنم با نزدیکانی ارتباط داشته باشید که در دیانت آنان و سلامت روحی و معنوی فرزندانشان تردیدی ندارید.

4. تقویت جسم: به طور معمول، کودکانی که بدنی قوی و سالم دارند، در برابر عوامل اضطراب مقاوم‏ترند.

 

 

منبع: نسیم مهر، حسین دهنوی، جلد 1