شیطنت کودکان تا حدی طبیعی و مقتضای سن آنان است و شیطنت فراوان در موارد بسیاری به سبب حساسیت والدین است که نیاز کودکان به جلب توجه، آنان را به این عمل وا می دارد؛ پس توصیه می شود در مقابل شیطنت هایی که خطرساز نیست و ضرر جدی به شما نمی زند، حساسیت چندانی نشان داده نشود.

کودکان دارای این روحیه، به مراقبت بیشتری نیاز دارند تا خطر یا ضرری جدی را متوجه خود و دیگران نکنند؛ البته باید توجه داشت که مراقبت از آنها شدید و غیر متعارف نباشد زیرا مراقبت شدید اضطراب می آورد و اعتماد به نفس او را میگیرد.

چند توصیه

1)زمینه های خطر را با دور کردن وسایل الکتریکی و خطر ساز از بین ببرید؛ البته این وسایل را هنگام شیطنت کودک از او دور نکنید زیرا حریص تر می شود. الاِنسانُ حَریصٌ علی ما مُنع.انسان بر آنچه منع می شود، حریص تر است.در صورت احتمال خطر جدی ابتدا از شیوه ی حواس پرت کردن استفاده کنید و اگر موثر نبود به شکل فیزیکی و بدون کلام وسیله ی خطر ساز را از او بگیرید.

2) هنگام شیطنت او را تنبیه و تهدید نکنید. داد و فریاد و نهی های پیاپی موثر نیست؛ بلکه او را بین دو انتخاب منطقی مخیر سازید تا یکی را بر گزیند؛ برای مثال یا از شیطنت دست بردار یا از اتاق برو بیرون. یا به  وسایل برقی دست نزن یا از اتاق برو بیرون. این گونه برخورد افزون بر اینکه روحیه ی همکاری را در او می پروراند، از شیطنت او نیز می کاهد؛ زیرا به فرزند خود حق انتخاب داده اید. توجه داشته باشید که دو طرف انتخاب باید منطقی باشد بنابراین: از او نخواهید که یا از شیطنت دست بردارد یا بخوابد؛ چون او گزینه ی دوم را بر نمی گزیند و به شیطنت خود ادامه می دهد.