نوشته زیر برگرفته از کتاب «نسیم مهر» (متن پیاده شده برنامه پرسش و پاسخ رادیویی استاد حسین دهنوی) می باشد.

سؤال: دختر 5 ساله‏ ای دارم که دائم می‏ گوید: من پسر هستم، نمی ‏دانم با او چگونه برخورد کنم. [1]

پاسخ:
این گونه رفتارها در موارد فراوانی برای جلب توجه است. احتمالا نخستین باری که گفته است: من پسر هستم، حساسیت بیش از حد نشان داده ‏اید و او احساس کرده است که می ‏تواند از این راه، توجه شما را به خود جلب کند. توصیه می ‏شود در مواقع عادی (نه زمان این رفتار) به او بیشتر توجه کنید.

علل احتمالی دیگر:
1. علاقه پدر به پسر:
ممکن است پدر وی، علاقه‏ شدیدی به پسر داشته و چون به این خواسته نرسیده، با مادر وی درگیر است؛ به او محبت نمی‏ کند و محیط خانه سرد است. کودک با دیدن این وضع و درک مسائل، می‏ کوشد با گفتن این جمله (من پسر هستم)، دل پدر را نرم کند.
اگر چنین چیزی وجود دارد، حتما پدر باید در افکار خود تجدید نظر کند. این گونه افکار، مربوط به دوران جاهلیت عرب است.
2. القائات مادر:
ممکن است مادر، دائم از بدبختی، بیچارگی، ذلیل بودن و توسری خور بودن زن سخن می‏ گوید و از روزگار شکوه می‏ کند.
انسان می ‏تواند با یافتن جایگاه الهی خود، بهترین موجود باشد و تفاوتی بین مرد یا زن نیست.
3. ترس از دختر بودن:
برخی مادران از درد زایمان، بسیار می‏ نالند؛ از انجام کارهای منزل شکوه می‏ کنند و تلقی‏ آنان این است که زن، ناقص العقل آفریده شده و این گونه برخوردها، ترس از دختر بودن را ایجاد می‏ کند و بدین سبب دائم می‏ گوید: من پسر هستم.
4. تبعیض بین دختر و پسر:
هیچ‏گاه به پسرتان بیش از دخترتان توجه نکنید.
5. خلأ شخصیتی:
چه بسا می ‏خواهد با این سخن، بزرگ‏نمایی و خلأهای شخصیتی خود را پر کند. محبت و مهربانی خود را افزون‏تر، و وقت بیشتری را برای او صرف کنید.

منبع:
نسیم مهر جلد 1، پرسش و پاسخ تربیت کودک و نوجوان؛ حسین دهنوی